Termin wypalenie zawodowe został włączony do słownika psychologicznego w latach siedemdziesiątych XX wieku, co było także konsekwencją badań dotyczących stresu. Zdefiniowanie tego zjawiska i nazwanie go wypaleniem zawodowym wynikało z obserwacji ludzi wykazujących zniechęcenie pracą zawodową i uprzednio satysfakcjonującymi zadaniami.
Wypalenie jest następstwem odczuwania długotrwałego stresu, który w znacznym stopniu obciąża organizm i często staje się podłożem wielu chorób somatycznych.
Każda z definicji akcentuje proces ubytku sił, motywacji, zaangażowania, przechodzący w marazm, zobojętnienie i wyczerpanie emocjonalne. Dotyka to szczególnie jednostek, które zawodowo pomagają innym i środowisk, gdzie konieczny jest bliski kontakt z ludźmi.
Narastające wypalenie zawodowe objawia się: niechętnym wychodzeniem do pracy, frustracją i złością, postawami wycofania oraz alienacji, zmęczeniem, „ucieczką” od uczniów, podopiecznych, i ich problemów, cynizmem czy różnymi problemami somatycznymi, a także często uzależnieniami.
Czynnikiem kluczowym jest stres, a właściwie podatność na jego oddziaływanie. Wpływa on w istotny sposób na rozwój wyczerpania emocjonalnego, następnie depersonalizacji, oznaczającej dystansowanie się od otoczenia społecznego co w rezultacie prowadzi do uraty poczucia własnych osiągnięć zawodowych.
Na rozwój wypalenia zawodowego mają wpływ czynniki wewnętrzne (związane z osobowością, sposobami radzenia sobie z przeciwnościami) i zewnętrzne odnoszące się do miejsca wykonywania zadań pracowniczych.
Informacji udzielają:
Monika Mazur-Mitrowska, email: monika.mazur.mitrowska@mscdn.edu.pl
Izabela Wrzesińska, email: izabela.wrzesinska@mscdn.edu.pl
