Termin wypalenie zawodowe został włączony do słownika psychologicznego w latach siedemdziesiątych XX wieku, co było także konsekwencją badań dotyczących stresu.  Zdefiniowanie tego zjawiska i nazwanie go wypaleniem zawodowym wynikało z obserwacji ludzi wykazujących zniechęcenie pracą zawodową i uprzednio satysfakcjonującymi zadaniami.

Wypalenie jest następstwem odczuwania długotrwałego stresu, który w znacznym stopniu obciąża organizm i często staje się podłożem wielu chorób somatycznych.

Każda z definicji akcentuje proces ubytku sił, motywacji, zaangażowania, przechodzący w marazm, zobojętnienie i wyczerpanie emocjonalne. Dotyka to szczególnie jednostek, które zawodowo pomagają innym i środowisk, gdzie konieczny jest bliski kontakt z ludźmi.

Narastające wypalenie zawodowe objawia się: niechętnym wychodzeniem do pracy, frustracją i złością, postawami wycofania oraz alienacji, zmęczeniem, „ucieczką” od uczniów, podopiecznych, i ich problemów, cynizmem czy różnymi problemami somatycznymi, a także często uzależnieniami.

Czynnikiem kluczowym jest stres, a właściwie podatność na jego oddziaływanie. Wpływa on w istotny sposób na rozwój wyczerpania emocjonalnego, następnie depersonalizacji, oznaczającej dystansowanie się od otoczenia społecznego co w rezultacie prowadzi do uraty poczucia własnych osiągnięć zawodowych.

Na rozwój wypalenia zawodowego mają wpływ czynniki wewnętrzne (związane z osobowością, sposobami radzenia sobie z przeciwnościami)  i zewnętrzne odnoszące się do miejsca wykonywania zadań pracowniczych.  

Informacji udzielają:

Monika Mazur-Mitrowska, email:  monika.mazur.mitrowska@mscdn.edu.pl

Izabela Wrzesińska, email: izabela.wrzesinska@mscdn.edu.pl